Sef vervaelde zich kapot. En of dat noe oetgebrandj of opgebrandj hèt, zjwart woor ’t in eder geval. “Gank ‘ns nao de dokter of nao yoga” zag Sjaan. Hae haaj nag geine zin óm de deur oet te gaon. En waat zouwe ze waal zègke: “Geit ’t neet meer zo good mit de zaak ?’ Hae haaj noe alle tied veur gaon te vèsse, waat d’r angere altied haaj aangeraoje, mer ziene kop woor laeg.
Es ich baeter bön kènne ze mich allenmaol verrèkke, Europa, de dollars; ‘ne aezel sjteut zich gein twee keer aan dezelfde aezelin. Wo hae vreuger zo greuts woor op zien vrouw, zien dörp, zien vrunj. Hae wis ’t good: dao mót ‘t weer haer, mer hae haaj gein troef meer. Zou ich mich ‘ne hónd aansjaffe ?
Sef verveelde zich kapot. En of dat nou uitgebrand of opgebrand heet, zwart was het in elk geval. “Ga eens naar de dokter of naar yoga” zei Sjaan. Hij had nog geen zin om de deur uit te gaan. En wat zullen ze wel niet zeggen: “Gaat het niet meer zo goed met de zaak?” Hij had nu alle tijd om te gaan vissen, wat hij anderen altijd had aangeraden, maar zijn hoofd was leeg.
Als ik beter ben kunnen ze allemaal verrekken, Europa, de dollars; een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde ezelin. Waar hij vroeger zo trots was op zijn vrouw, zijn dorp, zijn vrienden… Hij wist het wel: daar moet het weer naar toe, maar hij had geen troef meer. Zal ik ’n hond kopen?
LIEDJE: GRUIJE EN ALLEIN SJTAON
Gans vreuger woor de buurt det wo 't allemaol óm ging
Belangriek woor de buurman en wo dae ging of sjting
Doe woors de béste vrunj mer tegeliek ouch concurent
Es 't mós den deilde se de allerlétste cent
Mer 't waerde groter en de buurt die woor te klein
't Dörp jao zelfs de regio det waerde dien domein
Doe kós nag ederein, toch woor 't neet meer es veurhaer
Mer waas se deejs det deejs se toch nag altied aeve gaer.
Alles bleef mer gruije dus de horizon verlag
In beeld kwoom ónherroepelik 't hogere gezag
Same mit de buurt det bleek de bèste sjtap te zin
Óm örges nag geheurd te waere en in tèl te zin
En wie toen bleek det dit toch ouch nag neet 't einde woor
Des se breijer kieke mós, ging se same door
'n paar luuj die kós se nag, mer anges es veurhaer
Waas se deejs det deejs se toch nag altied aeve gaer.
Europa woor de sjtap dae daonao volgde óm te gaon
En ederein zoog drek des se neet sjtil kós blieve sjtaon
't Leek zo heel ver weg mer waat die zachte kwoom hie aan
't wèrkte door toet in dien eige buurt en eige baan
Nag altied geit 't wiejer, 't geit noe óm de ganse bol
Dinks aan wie 't vreuger waas, höbs meistal nag waal lol
Kènne duis se nemes meer, 't is neet wie veurhaer
Mer waas se duis det duis se toch nag altied aeve gaer.
LIED: GRUIJE EN ALLEIN SJTAON
Heel vroeger was de buurt dat waar het allemaal om draaide
Belangrijk was de buurman en waar die ging of stond
Je was de beste vrienden maar tegelijk ook concurrent
Als het zou moeten deelde je de allerlaatste cent
Maar het werd groter en de buurt die was te klein
Het dorp, ja zelfs de regio dat werd je domein
Je kende nog iedereen, toch was het niet meer als voorheen
Maar wat je deed dat deed je toch nog altijd net zo graag
Alles bleef maar groeien dus de horizon verlegd
In beeld kwam onherroepelijk het hogere gezag
Same met de buurt dat bleek de beste stap te zijn
Om ergens nog gehoord te worden en in tel te zijn
En toen bleek dat dit toch ook nog niet het einde was
Dat je breder kijken moet, ging je samen door
Een paar mensen kende je nog, maar anders als voorheen
Maar wat je deed dat deed je toch nog altijd net zo graag
Europa was de stap die daarna volgde om te gaan
En iedereen zag direct dat je niet stil moet blijven staan
Het leek zo heel ver weg, maar wat zij zeiden kwam hier aan
Het werkte door tot in de eigen vuurt en eigen baan
Nog altijd gaat het verder, ’t gaat nu om de hele bol
Denkt aan hoe ’t vroeger was, hebt meestal nog wel lol
Kennen doe je niemand meer, het is niet meer als voorheen
Maar wat je deed dat deed je toch nog altijd net zo graag
Mit ziene kop wis Sef ’t waal: es ’t kalf verdrónke is mót de koe opnuuj gedèk waere. Mer zien hert wool mer neet mit. Hae wis ’t mit zien köpke ( zèk mer kop) : weer genete van blome, sjravele in de gaard, weer lache óm e paar mösse, kieke nao de aovendjzón. Mer zien hertje wól neet mit, en hae haaj nieks aan ’t hert zag de dokter.
- En achter de wolke sjient toch de zón, en elk huuske haet zien kruuske, en wo is nieks, en v’r mótte weer, en raap dich biejein en det saort goodgemènde sjtómme kal -
“En nouw ies ’t good gewaes” zag Sjaan, “nouw gaond v’r wandele”.
Sef sjtóng lankzaam op, deej zich de jas aan, zóch neet nao de autosjleutels en trok de deur achter häör toe.
Met zijn hoofd wist Sef het wel: als het kalf verdronken is moet de koe opnieuw gedekt worden. Maar zijn hart wilde maar niet mee. Hij wist het met zijn bolletje (zeg maar bol): opnieuw genieten van bloemen, ploeteren in de tuin, weer lachen om een paar mussen, kijken naar de avondzon. Maar zijn hartje wilde niet meer, en hij had niks aan het hart zei de dokter.
- En achter de wolken schijnt toch de zon, en elk huisje heeft zijn kruisje, en waar is niets, en we moeten weer, en raap je bij elkaar en dat soort goed gemeende stomme praat -
“En nu is het goed geweest” zei Sjaan, “nu gaan we wandelen”.
Sef stond langzaam op, deed de jas aan, zocht niet naar de autosleutels en trok de deur achter hen dicht.
LIEDJE: EUVER AOPE DEURE
Es ich vraog wie det 't geit zaet 't, 't geit
En den merk ich det 't nieks meer zaet
Ómdet 't zoväöl te vertèlle haet
Es ich den zeen wie 't get ónbeholpe sjteit
Den zjwieg ich eine glimlach, veur alles waat ich zelf gaer zag
Euver de zón achter de wolke, euver al waat morge anges is
Euver de daag dae se kèns plökke, euver waat det 't zo lang gemis
Euver laeve, euver sjlaope, euver vergaete waat gewaes
Euver druime, euver haope, euver det, waasse mit eine glimlach zaes
Wäörd zeuke gewaoge nao balans
Sjtil zin duit soms zo väöl meer den mótte kalle keer op keer
Veule en genete van 'n kans
Den zjwiege van dae glimlach weer 't sjtil vertèlle deze keer
LIED: EUVER AOPE DEURE
Als ik vraag hoe het gaar zegt ze: ‘t gaat
En dan merk ik dat ze niets meer zegt
Omdat ze zoveel te vertellen heeft
Als ik dan zie hoe ze iets onbeholpen staat
Dan zwijg ik een glimlach, voor alles wat ik zelf graag zou zeggen
Over de zon achter de wolken, over al wat morgen anders is
Over de dag die je kunt plukken over dat wat ze zo lang gemist
Over leven, over slapen, over vergeten wat geweest
Over dromen, over hopen, over dat, wat je met een glimlach zegt
Woorden zoeken gewogen naar balans
Stil zijn doet soms zo veel meer dan moeten praten keer op keer
Voelen en genieten van ’n kans
Dan zwijgen van die glimlach weer, ’t stil vertellen deze keer