Deel 4: Hans van Bergen

De nach tròk zich langzaam truuk. In kamer 157 van Hotel Rimbaud loog Sef op zien zie en keek al meer dan ein oer nao ’t gezich van zien sjloapende vrouw. Deep beneje zònge de wakker waerende sjtraote van Peries ein zaach morgeleed. ‘t Vreug leech van de zòn loog ein läögske blaadgoud euver häör hoed. D’n tied waas mildj gewaes mit häör. Hae sjtook ziene handj oet en heel die vlak baove ’t gezich van zien vrouw. Zònger häör aan te rake sjtreek hae häör hoed leefdevol mit allein de sjeem van zien vingers. Wie zien handj baove häör lippe kwaam veulde hae häöre werme aom. Hae sjoeverde en in zien knäök sjtook opnuuj dae medogeloze sjtorm op dae meer dan viefteen jaor door zien laeve haaj gesjpoes. Dae sjtorm dae d’r zellef haaj opgerope wie d’r in zien eerste trouwjaor mit haaj gekaoze veur zien carrière.

En dao, in kamer 157 van Hotel Rimbaud, in ’t nieks ontzeend leech van de morge, zoog Sef inins zuverder dan ooit, de verwoestinge die dae sjtorm achter had gelaote. Verwaarloosde vrunjdschappe, nooit genaote klein momenten van ech gelök, de sjlechte bandj mit zien kienjer en de altied melancholische blik in de uig van zien vrouw. Op det moment brook d’r get in ‘m. Hae kösde zien vrouw, sjtóng op en leep nao ’t klein bureau veur de raam. De eerste wäörd versjene sjtroef, mer al vlot bewoog zien handj vlotter en vlotter euver ’t pepier. De pen tösse zien verkrampde vingers jankte en jankte in ink de weurd van zien hert die d’r te lang haaj verzjwege. Wiej d’r vaerdig waas vaajde hae de drie velle breefpepier en lag die op zien sjlaopkösse naeve zien vrouw. Hae kleijde zich aan en vertròk.

De nacht trok zich langzaam terug. In kamer 157 van Hotel Rimbaud lag Sef op zijn zij en keek al meer dan een uur naar het gezicht van zijn slapende vrouw. Diep beneden zongen de wakker wordende straten van Parijs een zacht morgenlied. Het vroege licht van de zon legde een laagje bladgoud over haar huid. De tijd was mild geweest met haar. Hij stak zijn hand uit en hield die vlak boven het gezicht van zijn vrouw. Zonder haar aan te raken streek hij haar huid liefdevol met alleen de schaduw van zijn vingers. Toen zijn hand boven haar lippen kwam voelde hij haar warme adem. Hij trilde en in zijn botten stak opnieuw die meedogenloze storm op die meer dan vijftien jaar door zijn leven had geraasd. Die storm die hij zelf had opgeroepen toen hij in zijn eerste trouwjaar mee had gekozen voor zijn carrière.

En daar, in kamer 157 van Hotel Rimbaud, in het niets ontziend licht van de morgen, zag Sef in een keer helderder dan ooit, de verwoestingen die die storm achter had gelaten. Verwaarloosde vriendschappen, nooit genoten kleine momenten van echt geluk, de slechte band met zijn kinderen en de altijd melancholische blik in de ogen van zijn vrouw. Op dat moment brak iets in hem. Hij kuste zijn vrouw, stond op en liep naar het kleine bureau voor het raam. De eerste woorden verschenen stroef, maar al snel bewoog zijn hand sneller en sneller over het papier. De pen tussen zijn verkrampte vingers huilde en huilde in inkt de woorden van zijn hart die hij te lang had verzwegen. Toen hij klaar was vouwde hij de drie vellen briefpapier en legde die op zijn kussen naast zijn vrouw. Hij kleedde zich aan en vertrok.

LIEDJE: BETRAOND PAPIER

Hie zit se wiet van hoes en druims van wie 't dao noe is
Nao 15 jaore wèrke wèt se neet good meer waasse mis
Allein nag waat dao vreuger woor
en waas se eins in 't jaor dao effe zuus.
Doe kwooms hie veur zo lange tied en haajs toen krach veur 10
En noe kènsse de zjwarte door de gries haor neet meer zeen
en vreugs dich aaf waat of de zin d'r van woor
doe vónjs hie nieks nuuts.

Noe sjriefsse breve desse 't höbs gemaak
en hie sjient altied de zón
Vergits veur 't gemaak det de wintjer net begón
En dien kinjer die se te weinig höbs gezeen
zaes se elk op häör maneer
Nag effe de groete, op betraond papier.

Doe kals nag euver toes mer wèts zelf al neet meer wo det is
Is det hie of dao achter woosse dich ooit ‘ns höbs vergis
door te dinke det 't hie zóväöl baeter
en diene haop op toekoms woor
Doe waers nag waal getolereerd, mer 't sjtik dich es se zuus
desse door de meiste luuj toch in 't heukske waers geduujd
van wo det es 't toch den mót de klappe valle gaon
doe zjwiegs en löps door.

LIED: BETRAOND PAPIER

Hier zit je ver van huis en droomt van hoe het daar nu is
Na vijftien jaren werken weet je niet goed meer wat je mist
Alleen nog wat daar vroeger was
en wat je een keer in ’t jaar daar even ziet
Je kwam hier voor zo lange tijd en had toen kracht voor tien
En nu kun je de zwarte door de grijze haren niet meer zien
En vraagt je af wat of de zin er van was,
je vond hier niets nieuws

Nu schrijf je brieven dat je het hebt gemaakt,
en hier schijnt altijd de zon
Vergeet voor het gemak dat de winter net begon
En je kinderen die je te weinig hebt gezien,
zeg je elk op hun eigen manier
Nog even de groeten, op betraand papier.

Je praat nog over thuis maar weet zelf al niet meer waar dat is
Is dat hier of daar achter waar je je ooit eens hebt vergist
Door te denken dat ’t hier zoveel beter
en je hoop op toekomst zou zijn
Je wordt nog wel getolereerd, maar het steekt als je ziet
Dat je door de meeste mensen toch in het hoekje wordt geduwd
Van waar, dat als ’t toch dan moet, de klappen vallen gaan,
je zwijgt en loopt door.

Kòrt naodet Sef dae morge de deur van de hotelkamer gesjlaote haaj, waerde Sjaan wakker. Häöre handj ging es vanzellef nao ’t sjlaopkösse naeve häör. In häöre halfsjlaop glimlachde ze. Gistermorge waas hae auch al lang veur häör opgewaes. Hae waas truuk gekòmme mit verse croisants en zien werm leefde. Toen veulde ze de breef. Ze sjoot rechop en keek d’r minutelangk nao. Ze mòs d’r zich toe zitte häöre trillende handj oet te sjtaeke en de breef te pakke. Daonao doerde ’t nog vief minute veur ze ’m dörfde te laeze. Nog nooit ware zien wäörd zo oprech gewaes, nog nooit haaj ‘r zo zellefverzekerd geklònke.

Al bellend leep Sef weg van ’t hotel en van zien verleje. Wie d’r ophing broesjte’t blood door zien ore. Es of ’t de sjeem van viefteen jaor augkleppe wòl doorbraeke, wòl oetwisse, es of ’t zien vermeujde lief sjoon wòl sjpeule en vòlpompe mit nuuj laeveskrach. Dae morge haaj d’r ’t gewete. De zaachte, werme aom van zien sjlaopende vrouw haaj ‘m ingefluusterd waat ‘m te doon sjtòng. Hae haaj de deur nao zien verleje te lang aope gehaaje. Zellefs de letste waeke nog toen ‘t ‘m eigelik al dudelik waas det hae nooit meer truuk wòl nao zien bedrief. Noe haaj d’r de letste lien mit zien verleje veurgood aafgesjneje. Op ein terras achter ein dampende tas kòffie en eine werme croisant haaj Sef ziene zaakwaornummer toes gebeld en ’m de opdrach gegaeve òm al zien loupende zake aaf te hanjele en ’t bedrief te verkoupe. Daonao hing d’r op en leep nao de dichsbiejzeende brögk euver de Seine. Hae pakde ziene mobiele tillefoon en gooide ‘m in ’t sjtruimende water. Twee oer later vertròk ‘r vanaaf Gare de Lyon mit d’n TGV richting Marseille.

Kort nadat Sef die morgen de deur van de hotelkamer gesloten had, werd Sjaan wakker. Haar hand ging als vanzelf naar het kussen naast haar. In haar halfslaap glimlachte ze. Gisterenmorgen was hij ook al lang voor haar opgestaan. Hij was terug gekomen met verse croissants en zijn warme liefde. Toen voelde ze de brief. Ze schoot rechtop en keek er minutenlang naar. Ze moest zich er toe zitten haar trillende hand uit te steken en de brief te pakken. Daarna duurde het nog vijf minuten voor ze hem durfde te lezen. Nog nooit waren zijn woorden zo oprecht geweest, nog nooit had hij zo zelfverzekerd geklonken.

Al bellend liep Sef weg van het hotel en van zijn verleden. Toe hij ophing bruiste het bloed door zijn oren. Alsof dat de schaduw van vijftien jaar oogkleppen wilde doorbreken, wilde uitwissen, en of het zijn vermoeide lijf schoon wilde spoelen en volpompen met nieuwe levenskracht. Die morgen had hij het geweten. De zachte, warme adem van zijn slapende vrouw had hem ingefluisterd wat hem te doen stond. Hij had de deur naar zijn verleden te lang open gehouden. Zelfs de laatste weken nog, toen het hem eigenlijk al duidelijk was dat hij nooit meer terug wilde naar zijn bedrijf. Nu had hij de laatste lijn met zijn verleden voorgoed afgesneden. Op een terras achter een dampende kop koffie en een warme croissant had Sef zijn zaakwaarnemer thuis gebeld en hem de opdracht gegeven om al zijn lopende zaken af te handelen en het bedrijf te verkopen. Daarna hing hij op en liep naar de dichtstbijzijnde brug over de Seine. Hij pakte zijn telefoon en gooide hem in het stromende water. Twee uur later vertrok hij vanaf Gare de Lyon met de TGV richting Marseille.

LIEDJE: ÓNGERWAEG

Probeers 't sjtiekem te verberge
Zorgs det angere 't neet merke
Lachs es ederein aan 't lache is
Sjriks es emes vreug: Waat is d'r mis
En al sjteis se mit heel väöl man bie-ein
Doe bös en bliefs en veuls dich toch allein
Veuls dich eigelik neet toes
En gings 't leefs weer truuk nao hoes

Óngerwaeg, dae wèts neet waat of wae se taenge kums
Óngerwaeg, ’t maak neet oet wie of van wo se kums
En dao is nieks van waat v’r höbbe zónger waerde
Ederein en alles haet zien eige waerde, óngerwaeg

Vreugs dich weer ‘s aaf wie dök
Bliefse haope op gelök
Zuus in angere det wie se gaer zous zin
Eder kans die pak se es ’n nuuj begin
Zeuks ‘n sjtum die se vertroewe kèns
Sjtilte is get wo se nooit aan wèns
Kieks veuroet waat gewaes is is gewaes
Hèls dich vas aan de druime die se haes

Kries pien in diene nek van ’t nao baove kieke
Wils soms op waasse zuus ‘s effe heel gaer lieke
Den zo mer oet ’t nieks ‘ne sjouwer ‘ne handj
Dae wies nao wie ’t veult es diene goje kantj

LIED: ÓNGERWAEG

Probeert het stiekem te verbergen,
zorgt dat anderen het niet merken
Lacht als iedereen aan ’t lachen is,
schrikt als iemand vraagt: wat is er mis
En al sta je met heel veel mensen bij elkaar,
je bent en blijft en voelt je toch alleen
Voelt je eigenlijk niet thuis,
en ging het liefst weer terug naar huis

Onderweg, je weet niet wat of wie je tegen komt
Onderweg, het maakt niet uit hoe of van waar je komt
En er is niets van wat we hebben zonder waarde
Iedereen en alles heeft zijn eigen waarde, onderweg

Vraagt je weer eens af hoe vaak,
blijf je hopen op geluk
Ziet in anderen dat hoe je graag zou zijn,
iedere kans die pak je als een nieuw begin
Zoekt een stem die je vertrouwen kunt,
stilte is iets waar je nooit aan went
Kijkt vooruit, wat geweest is is geweest,
houd je vast aan de dromen die je hebt

Krijgt pijn in je nek van het maar boven kijken
Wilt soms op wat je ziet eens even heel graag lijken
Dan zo maar uit ’t niets, ’n schouder, ’n hand
Die wijst naar hoe ’t voelt als je eigen goede kant