De zón kietelde de nuuje daag drek wakker. En ouch Marseille zoot weer drek in Sef ziene kop. Hae waas vreug opgesjtange. Veuldje waat d’r allang neet meer geveuld haaj. Spaje in de haof wól d’r. Zich nog ins aajerwèts meug make. Mit ’t zjweit veur de kop. Krek wie vreuger mit zien vader. Hae pakde de sjöp. Wie eine daakdèkker lag d’r steek nao steek in het gelid. Hae raakde wortele – zien eige wortele. Want eders keer groof hae ’t kindj in zich mit nao baove. Mer ’t deej gein pien: ’t deej ‘m good! Hae dach aan vreuger - zien vader. Sjrók inins…: “Mien wichter?! Wie lang is ’t geleje det ich mèt häör höb gespeeld en gekald? Det woor nach in de tied van stoppiepke sjpele, eine windjvogel oplaote, hutte boewe, hoeswerk make’, mer daonao?” Hae leet de sjöp staon, pakde ziene tesseplak en vaegde zich… de traone oet zien gezich.
De zon kietelde de nieuwe dag direct wakker. En ook Marseille zat weer direct in Sef zijn hoofd. Hij was vroeg opgestaan. Voelde wat hij al lang niet meer gevoeld had. Spitten in de tuin wilde hij. Zich ouderwets moe maken. Met het zweet op zijn voorhoofd. Net als vroeger met zijn vader. Hij pakte de schop. Als een dakdekker legde hij steek na steek in het gelid. Hij raakte wortels – zijn eigen wortels. Want elke keer groef hij het kind in zich mee naar boven. Maar het deed geen pijn; het deed hem goed! Hij dacht aan vroeger – zijn vader. Schrok ineens…: “Mijn kinderen?! Hoe lang is het geleden dat ik met hen heb gespeeld en gepraat? Dat was nog in de tijd van verstoppertje spelen, een vlieger oplaten, hutten bouwen, huiswerk maken, maar daarna?” Hij liet de schop staan, pakte zijn zakdoek en veegde zich… de tranen uit zijn gezicht.
LIEDJE: SJPELE VER VAN HOES
Ze tèlle weer toet teen, waem neet weg is is gezeen
en 't liek of 't 't zelfde klink
effe tèlle weer toen teen, effe sjtil en nieks meer zeen
en 't liek of zelfs de zón weer blink
dae boum dae kènse truuk
van wie se meug in ziene sjeem ‘ns zoots en dich dien bótram oots
wie se vreuger wie se klein woors
hoog ‘ns baove inne kruun den zoots en alle tied vergoots
Doe haops nag op waat woor, mer höbs óngertösse door
det waat d'r kump gein morge haet
sjtreeps langsaam aaf waat woor, kèns noe allein mer door
en wachs op waat 't nuuts weer zaet
de beelde zjwumme in dien ouge
en doe paks dich diene zakdook weer, zo es wie eedre keer
doe zits nag lang te sjtare,
ouch al zuus se gaar gein beelde meer, en heurs de kinjer weer
LIED: SJPELE VER VAN HOES
Ze tellen weer tot tien, wie niet weg is is gezien
En het lijkt of het ’t zelfde klinkt
Even tellen weer tot tien, even stil en niets meer zien
En het lijkt of zelfs de zon weer blinkt.
Die boom die ken je terug
Van toen je moe in zijn schaduw eens zat en daar je boterham at
Toen je vroeger, toen je klein was
Hoog eens boven in de kruin dan zat, en alle tijd vergat
Je hoopt nog op wat was, maar hebt ondertussen door
Dat wat er komt geen morgen heeft
Streept langzaam af wat was, kunt nu alleen maar door
En wacht op wat ’t nieuws weer zegt
De beelden zwemmen in je ogen
En je pakt je zakdoek weer, zo als elke keer
Je zit nog lang te staren ook al zie je helemaal geen beelden meer
En hoort de kinderen weer
“Allemaol dae zanik op de televisie. Dao köps se ouch niks veur” knoterdje hae. “Kóm, ich bel Tjeu eindelik ins op”. “Hei! Verrèk, Sef! Laefs doe ouch nog?” reep ziene bèste vrundj, dae d’r vief jaor geleje mit kèrmes veur ’t lès getroffe haaj. “Jao, is good. Kóm vriedig mer”. Dae vriedig kalde ze weer op de aje voot wiejer. Of gein waeke, maondje en jaore bestange haje. Oh jao, zie wore óngertösse waal get griezer gewaore, mer häör vrundjsjap haaj nog dezelfdje volle kleur van häör Havo jaore. “Kaerel, ich haaj dich al väöl eerder verwach. Ich höb van alles geheurd euver dich. Vertèl ins.”
“Allemaal die zanik op televisie. Daar koop je ook niks voor” mopperde hij. “Kom, ik bel Tjeu eindelijk eens op”. “Hé! Verrekt, Sef! Leef jij ook nog?” Riep zijn beste vriend, die hij vijf jaar geleden met kermis voor het laatst getroffen had. “Ja, is goed. Kom vrijdag maar”. Die vrijdag praatten ze weer op de oude voet verder. Of geen weken, maanden en jaren bestaan hadden. Oh ja, ze waren ondertussen wel wat grijzer geworden, maar hun vriendschap had nog diezelfde volle kleur van hun HAVO jaren. “Kerel ik had je veel eerder verwacht. Ik heb van alles gehoord over jou. Vertel eens.”
LIEDJE: TE LANG GELEJE
Lang geleje, lang geleje, väöl te lang geleje
Det ei oppe kop nao 't oetgaon
de Zjwaan 't Kesjotje, de Hook
Mit de tent oppe fiets óngerwaeg gaon
en Remunj woor nag ech kaje kook
Waat of wo ich zou 't ech neet meer weite
wèlk terras mit de veut oppe sjteul
Mer 't geit neet óm ‘t weite, 't geit neet óm feite
't Geit óm 't goje geveul
Ich wis gaer, veur móste en God waat zou ich gaer
mer dao woor altied waal get woróm neet
De agenda, vakanties toch örges anges haer
det mit det ei oppe kop noe verleerd
Wie dök neet det ich dag, ich kóm 's zo mer aangewejd
want 't waerd toch weer 's langzaamaan tied
Dae tied dae ós zo óngemerk 'n oor haet aangenejd
Mer toch örges de draod nag neet kwiet
LIED: TE LANG GELEJE
Lang geleden, lang geleden, veel te lang geleden
Dat ei op je hoofd na het uitgaan
De Zwaan, ’t Kesjotje, de Hook
Met de tent op de fiets onderweg gaan
En Roermond was nog echt kouwe kak
Wat of wie ik zou het echt niet meer wete
Welk terras met de voeten op de stoel
Maar het gaat niet om ’t weten, het gaat niet om feiten
Het gaat om ’t goede gevoel
Ik wist graag, we moesten, en God wat zou ik graag
Maar er was altijd wel iets waarom niet
De agenda, vakanties, toch ergens anders naar toe
Dat met dat ei op je hoofd nu verleerd
Hoe vaak niet dat ik dacht, ik kom eens zo maar aangewaaid
Want het wordt toch weer eens langzaamaan tijd
Die tijd die ons zo ongemerkt een oor heeft aangenaaid
Maar toch ergens de draad nog niet kwijt