Klaats. Oei, dao haaj Sef de deur get hel toegetroch. ’t Woor of dae sjlaag get in ziene baovewinkel ómsjteet. Hae mós noe get doon. Truuk nao binne zól Sjaan neet pikke, al haolde hae eine Medoc van negetig oet de wienkelder. “Wo wils doe haer?”, vroog hae.
In de zaak wis hae alles precies, mer wanjele?
“Daorobber” zag Sjaan, en ze wees mit alletwee de henj eine gans angere kantj op.
Hae begreep: wanjele haet geine verkoup, balans, siefers. Waal wins. Bietje vriej zin, dich door de natuur laote botokse. Ze lepe, lepe en zachte neet väöl. Waat mós nag bekald waere?
“Gaon veer ós get aete?” “Jao.” “Lekker gesjmaak?” “Baeter es wen ich zelf mót kaoke.” “Wanjele veur nag get?”
Ze lepe en lepe, ’t waerde al duuster. Baove häör haaj de nach hóngerde sjterre oetgesjtald. Hae kós waal janke. Wanneer haaj hae nag èns nao de sjterre gekeke?
“Kiek” wees Sef, “die sjterre dao baove, krek ein daeke wo ich mit dich ónger wil ligke.” “Zeker in die wei dao. En woveur? Umdet dao geinen tillevies is, mit de nuujste siefers van Wallstreet. Nag neet mesjiens menke.” Hae begós zich te sjame. Waat haaj d’r van zie laeve gemaak? De zaak de zaak, nag ein zaak, twee, vief.
Gelökkig hólp Sjaan ‘m. “Ich gaon geine sjtap die wei in, mae loester: oet Mesjtreech gaon jederen daag waal ach treine nao Brössel, mit aansjloeting op Peries. Dao wil ich mit dich ónger ein daeke ligke.”
Klats. Oei, daar had Sef de deur iets te hard dichtgetrokken. Het was alsof die slag iets in zijn bovenwinkel omver stootte. Hij moest nu iets doen. Terug naar binnen zou Sjaan niet pikken, al haalde hij een Medoc van negentig uit de wijnkelder. “Waar wil jij naar toe?”, vroeg hij.
In de zaak wist hij alles precies, maar wandelen?
“Daar naar toe” zei Sjaan, en ze wees met beide handen in een andere richting.
Hij begreep: wandelen heeft geen verkoop, balans, cijfers. Wel winst. Beetje vrij zijn, je door de natuur laten botoksen. Ze liepen, liepen en zeiden niet veel. Wat moest nog besproken worden?
“Gaan we iets eten?” “Ja.” “Lekker gesmaakt?” “Beter dan dat ik zelf moet koken.” “Nog een eindje wandelen?”
Ze liepen en liepen, het werd al donker. Boven hen had de nacht honderden sterren uitgestald. Hij kon wel huilen. Wanneer had hij nog eens echt naar de sterren gekeken?
“Kijk” wees Sef, “die sterren daar boven, net een deken waar ik met jou onder wil liggen.” “Zeker in de wei daar. En waarom? Omdat daar geen televisie is, met de nieuwste cijfers van Wallstreet. Nog niet misschien mannetje.” Hij begon zich te schamen, Wat had hij van zijn leven gemaakt? De zaak, de zaak, nog een zaak, twee, vijf. Gelukkig hielp Sjaan hem. “Ik ga geen stap die wei in, maar luister: vanuit Maastricht gaan iedere dag wel acht treinen naar Brussel, met aansluiting op Parijs. Daar wil ik met jou onder een deken liggen.”
LIEDJE: DE NACH SJLOOT ES 'N DAEKE
De sjtilte liek te sjreve door de nach
de druime van det waat eins ooit verwach
de windj dae fluustert zaag get in ‘n oor
en langsaam dringt de boodsjap bie dich door
Ouge in de laegte van waat is
zeen veur zich waat d'r waerd gemis
bouwe op haop van waat d'r kómme geit
sjtarend of de deur nao morge aope sjteit
De nach sjloot es ‘n daeke óm dich haer
de morge woor te wiet
en alles geit weer wiejer óm dich haer
waat sjtil sjteit is de tied, toet 't leeg waerd liek zo wiet
't zelfde mer toch anges is 't leeg
de laegte is de deepte die 't kreeg
vol van det det waat nag neet gezjwege of gezach
sjienend door ’t matglaas, van waat nemes haaj gedach
De eerste sjtap wo örges de goje kantj mót zin
zeukend nao 't aevewich van hie es 't begin
kwaod op nemes, mer toch barstend oet 't vel
neet de rös gevónje alles ging toch net te sjnel
LIED: DE NACH SJLOOT ES EIN DAEKE
De stilte lijkt te schreeuwen door de nacht,
De dromen van dat wat eens ooit verwacht
De wind die fluistert zacht iets in je oor
En langzaam dringt de boodschap tot je door
Ogen in de leegte van wat is
Zien voor zich wat er wordt gemist
Bouwen op hoop van wat er komen gaat
Starend of de deur naar morgen open staat
De nacht sloot als een deken om je heen
De morgen was te ver
En alles gaat weer verder om je heen
Wat stil staat is de tijd, tot ’t licht wordt lijkt zo ver
Hetzelfde maar toch anders is het licht
De leegte is de diepte die het kreeg
Vol van dat, dat wat nog niet gezwegen of gezegd
Schijnend door het matglas, van wat niemand had gedacht
De eerste stap waar ergens de goede kant moet zijn
Zoekend naar het evenwicht van hier als het begin
Kwaad op niemand, maar toch barstend uit ’t vel
Niet de rust gevonden, alles ging toch net te snel
Peries. Det waord woor biej Sef ingesjlage of d’r Wilders zoog mit eine kopplak euver dae knóddel zoermoos. “Peries: woveur neet? Peries Peries, d’n houfpries!
Ich kan waal zinge”, jubelde hae. “Chansons, l’amour haet dao ziene séjour.
Jao maedje, veer gaon. Höb ich mien gitaar nag?”
In d’n TGV begós Sef nag wiejer los te kómme. “Gaon veur dao weer loupe wie vurge waek?” “Wens doe dich normaal gedreugs.” En ze lepe, lepe, dök handj in handj wie vreuger, ote zich get sjlekke in ein van die sjträötjes biej de Boul Miesj, besjtèlde zich ein tweede fles wien. Chablis! reep hae, “want ich bön bliej, bliej”, zóng d’r, en ze ginge nag nao Montmartre. Geweun get trampele langs de o la la’s van Toon Hermans.
’t Waerde twee oer, drie, ’t begós alweer bienao te leechte wie ze nao häör sjieke kamer lepe. Inins zoog hae ein gael flaaj achter eine boum. “Leefste leefste” reep hae, “kiek dao: is det de maon of is det de zón al?” “Wie mót IECH dat wete”, zag Sjaan: “iech bön hiej nag noets gewaes. Dao hauws doe geinen tied veur.”
Parijs. Dat woord was bij Sef ingeslagen alsof hij Wilders zag met een hoofddoekje over dat geknoeide zuurkool op zijn hoofd. “Parijs: waarom niet? Parijs, Parijs, de hoofdprijs!"
“Ik kan wel zingen”, jubelde hij. “Chansons, l’amour heeft daar zijn séjour.
Ja meisje, we gaan. Heb ik mijn gitaar nog?”
In de TGV begon Sef verder los te komen. “Gaan we daar weer wandelen zoals vorige week?” “Als jij je normaal gedraagt.” En ze liepen, liepen, vaak hand in hand zoals vroeger, aten slakken in een van die straatjes bij de Boul Miesj, bestelden een tweede fles wijn. Chablis! riep hij, “want ik ben blij, blij”, zong hij, en ze gingen nog naar Montmartre. Gewoon even slenteren langs de o la la’s van Toon Hermans.
Het werd twee uur, drie, het begon alweer bijna te schemeren toen ze naar hun sjieke kamer liepen. Ineens zag hij een gele vlaai achter een boom. “Liefste liefste” riep hij, “kijk daar: is dat de maan of is dat de zon al?” “Hoe moet ik dat weten”, zei Sjaan: “ik ben hier nog nooit geweest. Daar had jij nooit tijd voor.”
LIEDJE: PARIES
Noe löpse örges op de Place de la Concorde
die plaats woos se al zolang haajs wille zin
doe dachs 't dao te vinje mer ouch noe nag bliefs se zeuke
in elk geval is dit weer ‘n begin.
En op 't plein sjpeel se dien drie akaorde
en miense blieve sjtaon veur 't eers sinds heel lang
en ein veur ein wil se häör gaer ómerme
doe bös veur morge neet meer bang
Doe zjwerfs veurbie aan al die grote plaatse
en piks van al die plaatse nuje krach
En in 't Qaurtier Latin of örges op Montmartre
't liek of men dao op dich haet gewach
Doe zeuks al lang neet meer en vinjs toch eedre keer
wèts vandaag neet waas se morge wo
en langzaam aan weer opnuuj wakker waere
neet bang meer veur ‘n Waterloo
Noe löps se weer op de Place de la Concorde
die plaats woos se al zolang haajs wille zin
Dien gitaar die höbse oppe rök gebónje
en loupe örges haer det haet weer zin.
LIED: PARIES
Nu loop je ergen op de Place de la Concorde
Die plaats waar je al zo lang had willen zijn
Je dacht ’t daar te vinden, maar ook nu nog blijf je zoeken
In elk geval is dit weer een begin.
En op het plein speel je je drie akkoorden
En mensen blijven staan, voor het eerst sinds heel lang
En een voor een wil je hen graag omarmen
Je bent voor morgen niet meer bang
Je zwerft voorbij aan al die grote plaatsen
En pikt van al die plaatsen nieuwe kracht
En in 't Qaurtier Latin of erges op Montmartre
Het lijkt of men daar op jou heeft gewacht
Je zoekt al lang niet meer, en vindt toch elke keer
Weet vandaag niet wat je morgen waar
En langzaamaan weer opnieuw wakker worden
Niet bang meer voor een Waterloo
Nu loop je weer op de Place de la Concorde
Die plaats waar je al zolang had willen zijn
Je gitaar die heb je op de ruk gebonden
En lopen ergens naar toe dat heeft weer zin