Oppe sjtasie van Marseille woor ’t drök, en hae genoot daovan. Hae genoot d’r van det nemes ‘m hie kó, det nemes wis wo hae vanaaf kwoom of wo hae haer ging. Allemaol luuj die sjleipde mit kóffers, zakeluuj en toeriste. Hae veulde zich wie ‘ne jónge kael dae nog edere daag wie ‘ne nuje daag kós zeen. Neet wetend waat d’r zou gebeure. Sef haaj gein hotel gereserveerd, mer wól kort bie de have zeen, of de boulevard. Mer eers wól hae in de have zeen, ‘n täöfelke, ‘n Franse gezet en ‘ne Ricard.
Wie hae door de sjtraote nao de have leep, vele ‘m de kleure op. Zaag greun, zaag blauw en gael, es of hae in gein jaore kleure haaj gezeen. En de geur waat oet de bekkerie kwoom, zo werm. De geur ouch van de zee, dat zoute. Hae veulde wie alles in ‘m sjtruimde en hae mós zich inhaje óm neet de eerste dame die passeerde te griepe en te walse door de sjtraot! „Laeve, dit is laeve!” dach hae.
Mit dat hae dat dach zoog hae ‘n bloom. Hae hèlt sjtil en keek `t boutiqueske binne. ‘n Maedje in ‘ne blomewinkel, bezig ‘n boeket te make. Lachend en kallend mit de klantj, geanimeerd. En inèns keek ze op, zoog ‘m dao veur de etalaasj. Ze knikde. Hae knikde en sjpontaan maakde zien rechterhandj ‘n gebaar nao ziene kop es of hae ziene hood aantikde. Ze lachde óm det sjpontane gebaar. Ze lachde nao ein wie twee jóng verleefde en de tied sjtóng ‘n paar tèlle sjtil. Alles sjtóng stil. De waereld drejde aeve neet meer. Hae bevroor dit moment in zien gedachte. `t Maedje ging wiejer mit häör werk mer noe mit meer kleur oppe wange. En Sef pakde zien kóffer en leep mit ‘n volgeloupe hert wiejer. „Hotel Alize”, mit zich oppe have. Dao mó hae absoluut zeen.
Hae zat zich aan zien täöfelke en zoog de zón zakke baove de maste van de beutjes die aan zien veut in ‘t water loge.
Op het station van Marseille was het druk, en hij genoot ervan. Hij genoot er van dat niemand hem hier kende, dat niemand wist waar hij vandaan kwam of waar hij heen ging. Allemaal mensen die sleepten met koffers, zakenlui en toeristen. Hij voelde zich als een jonge kerel die nog elke dag als een nieuwe dag kon zien. Niet wetend wat er zou gebeuren. Sef had geen hotel gereserveerd, maar wilde kort bij de haven zijn, of de boulevard. Maar eerst wilde hij in de haven zijn, een tafeltje, een Franse krant en een Ricard.
Toen hij door de straten naar de haven liep, vielen hem de kleuren op. Zacht groen, zacht blauw en geel, alsof hij in jaren geen kleuren had gezien. En de geur die uit de bakkerij kwam, zo warm. De geur ook van de zee, dat zoute. Hij voelde hoe alles in hem stroomde en hij moest zich inhouden om niet de eerste dame die passeerde vast te pakken en te walsen door de straat! “Leven, dit is leven!” dacht hij.
Terwijl hij dat dacht zag hij een bloem. Hij hielt stil en keek het boetiekje in. Een meisje in een bloemenwinkel, bezig een boeket te maken. Lachend en pratend met de klant, geanimeerd. Plotseling keek ze op, zag hem daar voor de etalage. Ze knikte. Hij knikte en spontaan maakte zijn rechterhand een gebaar naar zijn hoofd alsof hij zijn hoed aantikte. Ze lachte om dat spontane gebaar. Ze lachten naar elkaar als twee jong verliefden en de tijd stond een paar tellen stil Alles stond stil. De wereld draaide even niet meer. Hij bevroor dit moment in zijn gedachten. Het meisje ging verder met haar werk maar nu met meer kleur op haar wangen. En Sef pakte zijn koffer en liep met een volgelopen hart verder. „Hotel Alize”, met zicht op de haven. Daar moest hij absoluut zijn.
Hij ging aan zijn tafeltje zitten en zag de zon zakken boven de masten van de bootjes die aan zijn voeten in het water lagen.
LIEDJE: DE MAON VAN LA BALMA
't Is al dónker, 't glaas half laeg
De lètste windj dae zeuk zich ziene waeg
Verlaote sjteul op 'n laeg terras
'n Zaag geluid vanoet de Mas
De sjlaop dae wint de daag zeuk rös
't Is de nach dae weer de sjterre kös
De grote baer dae kiek voldaon
En zeuk tösse de berg 'n halve maon
Vertroewd geluid noe van de nach
Nooit ech gaon sjlaope mer de ganse daag gewach
Örges gesjlumerd zich versjaole veur de zón
Tösse de berg toet det de nach opnuuj begón
En ederein dae noe nag wakker is
Dae veult de vrieheid hie zo wie ze is
Wie dae man dae sjteit veur waat d'r sjteit
Kiekend nao de daag dae ten inj noe geit
't Is gedaon weer veur vandaag, morge 'ne nuje daag
Mit luuj die se weer kènne leers, mit druime die se oetprobeers
Kiek wie de waeg nao 't paradies, morge weer te gaon
Net wie 't water van de waterval, langzaam wegdruimp in de maon
LIED: DE MAON VAN LA BALMA
Het is al donker, ’t glas half leeg
De laatste wind die zoekt zich zijn weg
Verlaten stoelen op een leeg terras
’n Zacht geluid vanuit de Mas
De slaap die wint de dag zoekt rust
Het is de nacht die weer de sterren kust
De grote beer die kijkt voldaan
En zoekt tussen de bergen ’n halve maan
Vertrouwd geluid nu van de nacht
Nooit echt gaan slapen maar de hele dag gewacht
Ergens gesluimerd zich verscholen voor de zon
Tussen de bergen tot dat de nacht opnieuw begon
En iedereen die nu nog wakker is
Die voelt de vrijheid hier zo als hij is
Zoals die man die staat voor wat hij staat
Kijkend naar de dag die ten eind nu gaat
Het is gedaan weer voor vandaag, morgen een nieuwe dag
Met mensen die je weer kennen leert, met dromen die je uitprobeert
Kijk naar de weg naar ‘t paradijs, morgen weer te gaan
Net als ‘t water van waterval langzaam wegdroomt in de maan
Pauze
LIEDJE: SJTAP VEUR SJTAP
langzaam sjloop de wiezer nao dao wo hae noe op sjteit
't geit zo óngemerk ómdet det sjtap veur sjtap mer geit
't liek waal net es toen mer noe de rökzak neet meer laeg
al die sjtepkes opgetèld die blieke eine waeg
net es toen gedreve, soms get meer genuanceerd
van alles waat ooit taenge zoot, toch nag get geleerd
dinks noe net get dökker det höb ich al gezeen
druime zin gebleve, tèls get eder eers toet teen
keeks nao die de waeg bepaalde wie men noe kiek nao dich
net wie die die toen bepaalde de eerste rumpels in 't gezich
mit pap en mam de waereld in die wiste wélke kantj
noe bösse zelf dae pap en hèls dien druime bie de handj
LIED: SJTAP VEUR SJTAP
Langzaam sloop de wijzer naar daar waar hij nu op staat
Het Gaat zo ongemerkt omdat dat stap voor stap maar gaat
Het lijkt wel net als toen maar nu de rugzak niet meer leeg
Al die stapjes opgeteld die bleken een weg
Net als toen gedreven, soms iets meer genuanceerd
Van alles wat ooit tegenzat, toch nog iets leleerd
Denkt nu net iets vaker, dat heb ik al gezien
Dromen zijn gebleven, telt iets eerder eerst tot tien
Keek naar die de weg bepaalden zoals men nu kijkt naar jou
Net zoals die die toen bepaalden de eerste rimpels in ’t gezicht
Met pap en man de wereld in, die wisten welke kant
Nu ben je zelf die pap en houdt je dromen bij de hand
Zo aan zien täöfelke, mit zien gedachte allein, haaj Sef ‘t geveul det hae eindelik wakker waar gewaore. Nao viefteen jaor sjlaope, eindelik wakker. ‘n Tejjerke escargots, en neet ‘n glaas mer ‘n ganse fles wien. Det is laeve, vol genete. Hae genoot van ‘t oetzich euver de have, de knoflooksjmaak in ziene mónjd preufde nao ‘n ech frans laeve. Hie wil ich zeen, dit wil ich aete en drinke. En dao versjeen den ouch nog det maedje. Ze leep veurbie, ‘n klèdje det häör figuur good verdrage kós. En in dae doon keek ze aeve ziene kantj op. Hae tikde opnuuj mit zien rechterhandj zogenaamp ziene hood aan. Ze herkènde Sef en lachde. Waat hae heimelik winsde, gebeurde. Ze kwoom op ‘m aaf en goof ‘m häör maedjesechtige hèndje. „Je m’ appelle Yvette..” „Bonsoir ma chère, je suis Sef..” Ze zat zich óngevraog aan zien taofel d’r bie. ‘t Teske hing ze euver de hook van de rögkleuning van de sjtool. Hae haolde zien bèste Frans op, mer ‘n deepgaond gesjprek hoofde dit neet te waere. Yvette keek in zien ouge en hae zoog det die van häör broen ware. Ze lachde en sjloog häör haor mit ’n frêle gebaar euver de sjouwer. Ze boog nog get korter op Sef aan en vroog wie lang hae in Marseille zou blieve. Hae haaj d’r noe al sjpiet van det d’r mer veur ein nach bie “Alize” haaj gebook.
Zo aan zijn tafeltje, met zijn gedachten alleen, had Sef het gevoel dat hij eindelijk wakker was geworden. Na vijftien jaar slapen, eindelijk wakker. Een bordje escargots, en niet één glas maar een hele fles wijn. Dat is leven, vol genieten. Hij genoot van het uitzicht over de haven, de knoflooksmaak in zijn mond proefde naar een echt frans leven. Hier wil ik zijn, dit wil ik eten en drinken. En daar verscheen dan ook nog dat meisje. Ze liep voorbij, een jurkje dat haar figuur goed verdragen kon. En in die doen keek ze even in zijn richting. Hij tikte opnieuw met zijn rechterhand zogenaamd zijn hoed aan. Ze herkende Sef en lachte. Wat hij stiekem wenste, gebeurde. Ze kwam op hem af en gaf hem haar meisjesachtig handje. “Je m’ appelle Yvette..” „Bonsoir ma chère, je suis Sef..” Ze ging ongevraagd aan zijn tafel zitten. Het tasje hing ze over de hoek van de rugleuning van de stoel. Hij haalde zijn beste Frans op, maar een diepgaand gesprek hoefde het niet te worden. Yvette keek in zijn ogen en hij zag dat die van haar bruin waren. Ze lachte en sloeg haar haar met een frêle gebaar over de schouders. Ze boog nog ietsje meer richting Sef en vroeg hoe lang hij in Marseille zou blijven. Hij had er nu al spijt van dat hij maar voor een nacht bij “Alize” had geboekt.
LIEDJE: LAEVESLANG
Haje waas se haje kèns, alle deure toe
Eedre daag 't zelfde, is 't 'm det noe
Höbs se 'ns 'n meining haat die veur dich det is fout
Sjpraeke det is zilver zjwiege blief nag klatergoud
Houwe trouwe huuske bouwe vraet dich lekker op
Haat dich in en hou dich mer 'ns veur dae kop
Blief mer laeveslang gevange, duuj ‘t door de sjtrot
Ouch al geis se zelf d'r aan kepót
Laeveslang, doe goofs dich zelf laeveslang
Kiekend nao die angere, groot getrókke wie 't heurt
Kiek die van hie naeve es ós det mer nooit gebeurt
Ligk mer alles vas zo des se noe al zeker wèts
Des se later zègke kèns ich höb good opgelèt
Mer wo höbs se opgelèt waat höbs se meer gedaon
Den dich zelf get inne kaaj te laote sjtaon
Nemes kiek dich vraemp of sjeif aan doe duis wie 't mót
Al geis se dao den zelf ouch aan kepót
LIED: LAEVESLANG
Houden wat je houden kunt, alle deuren dicht
Elke dag het zelfde, is het ‘m dat nu
Heb je eens ’n mening, hou die voor je dat is fout
Spreken dat is zilver, zwijgen blijft nog klatergoud
Houwen, trouwen, huisje bouwen, vreet je lekker op
Hou je in en sla je maar eens voor je kop
Blijf maar levenslang gevangen, duw ’t door de strot
Ook al ga je er zelf aan kapot
Levenslang, je gaf jezelf levenslang.
Kijkend naar die anderen, groot getrokken zoals het hoort
Kijk die van hiernaast, als ons dat maar nooit gebeurt
Leg maar alles vast zodat je nu al zeker weet
Dat je later zeggen kunt, ik heb goed opgelet
Maar waar heb je op gelet, wat heb je meer gedaan
Dan jezelf maar in de kou te laten staan
Niemand kijkt jou vreemd of scheef aan, jij doet zoals het moet
Al ga je daar dan zelf ook aan kapot